Epska pesma

 Epska (junačka) pesma pripoveda neki značajan događaj, junačko delo, podvig koji se tako čuva od zaborava i slavi ono koji ga je učinio.

 Pripovedač (narator) u epskoj pesmi priča o nekom događaju koji se desio u prošlosti, koji je završen i time nepromenljiv. Pripovedač je van događaja. On sa izvesne distance posmatra, razmišlja i opisuje život koji se u jednom odsečku vremena odvijao i završio. On se interesuje za svaku pojedinost i ne žuri ka završetku, radnju često zaustavlja refleksijama, ponavljanjima stihova i slika, epizodama. Svi ti delovi imaju vrednost i u okviru celine i kao samostalne jedinice.

Narodna pripovetka

 Narodna književnost je naziv za sva ostvarenja naše usmene književnosti, opšte prihvaćen u drugoj polovinin19. v. u nauci i u školi; nastao prema Vukovom nazivu narodne pesme, narodne pripovetke, poslovice, zagonetke: sam Vuk ih nikad nije objedinio nazivom narodna književnost.
 U novije vreme oseća se kao književnoistorijski termin, uz koji se javlja i usmena književnost.

 Pripovetka je obuhvatna prozna kategorija narodnog stvaralaštva s razvijenom fabulom. Prenosi se usmenim putem, nekad i posredništvom pisane književnosti.
 Sistematsko sakupljanje i proučavanje pripovetke kod Srba počinje od Vuka Karadžića (1821. i 1853 - predgovor zbirkama).
 Vukova podela na pripovetke ženske (fantastične) i muške (realističke) dopunjena je klasifikacijom na podvrste.

 Među fantastične ubrajaju se:
-bajke
-legendarne priče i, uslovno
-priče o životinjama i
-basne

 Među realistične ubrajaju se:
-novele
-šaljive priče i
-anegdote.

Funkcija književnosti

 Kako književnost u sebi sadrži cjelokupno ljudsko iskustvo, ona može imati niz funkcija; može dasluži moralnim, vaspitnim, političkim i drugim ciljevima, bilo u pozitivnom, bilo u negativnom smislu.

 Međutim, stvarna funkcija književnosti kao umjetnosti riječi jeste da služi saznavanju svijeta i života, razumijevanju društvenih zbivanja, vaspitavanju i humanizaciji čovjeka kao pojedinca i društvenog bića.

 Stoga se osnovna funkcija književnosti u društvu može sagledati samo u okviru cjelovitog i neponovljivog umjetničkog saznavanja i doživljavanja književnoumjetničkih vrijednosti najboljih književnih djela, a to zahtijeva da se književnost, prije svega, razmatra i tumači isključivo kao umjetnost.

 Mozete pogledati i nas clanak čestitke