Metafora

 Metafora je stilski izraz (figura, trop) zamjene, odnosno prenošenja značenja. (Na grčkom jeziku riječ metafora znači upravo prenošenje). Nastaje tako što se njome ne imenuje predmet na koji se misli već drugi, po nečemu srodan predmet, sa koga se neka svojstva prenose na neimenovani.

 Metafora je u suštini i način mišljenja,pa je i njena upotreba stara koliko i ljudski govor. Javlja se jednako i u pismenoj i u usmenoj književnosti, pa i u svakodnevnoj komunikaciji.

 Oduvjek su veliki pisci promišljenim sistemom metafora i simbola uspjevali da obuhvate čitav život i svu složenost ljudske prirode i svijeta koji okružuje čovjeka.

Pripovijedanje

 Pripovijedanje (kazivanje) u trećem licu karakteriše piščevo sveobuhvatno poznavanje svijeta koji predstavlja i umjetnički tumači i njegova stalna prisutnost, ali bez javljanja u prvom licu. Pripovjedač opisuje ambijent u kojem se radnja dešava (eksterijer i enterijer), portretiše ličnost, kazuje njihova uzbuđenja, radost, misli, tugu i njihova razmišljanja.

 Pisac obavještava čitaoca o odnosima među ličnostima, vodi radnju, pripovijeda o zapletu, stvara situacije i određuje im oblik i trajanje u zavisnosti od njihovog značaja za predmet djela.

 Ovom tipu pripovjedača pripadaju Homer, Servantes, Igo, Balzak, Dikens, Tolstoj, Ivo Andrić itd.

Opisivanje

 Opisivanje (deskripcija) kao umjetnički postupak razlikuje se od pričanja (naracije) po tome što što se opisom grade književne slike sa puno detalja. Opisi prirode, gradskog enterijera ili eksterijera, obično imaju dva plana - širi (okvirni, pozadinu) i uži - ono što se detaljnije odslikava.

 Tradicionalna funkcija opisa je u dočaravanju ambijenta u kome će se odigrati određeni događaj, a zajedno čine cjelovitu scenu.

 Svaki opis treba da sadrži u sebi i određen doživljaj svijeta. To je unutrašnje značenje opisa tj. njegova misaona vrijednost.