Monolog

 Monolog je ona vrsta govora ličnosti u književnom djelu kad se jedna ličnost u književnom djelu ne obraća drugoj ličnosti već sebi. U dramskom djelu na pozornici monolog može da bude i obraćanje publici, a to obično biva u situaciji kad se poslije niza scena izvodi neki značajan zaključak.

 I u dramskoj i u epskoj književnosti monolog ima funkciju kristalizacije  onog što se u unutrašnjosti jedne ličnosti odigrava kao vrsta unutrašnjeg sukoba.

 Kao i monolog, i dijalog može da bude dramski, epski i lirski. U umjetničkoj prozi 20. vijeka toliko se razvio i izdiferencirao kao način izražavanja da su se javili čak i višetomni monološki romani, a u dramskoj književnosti i monodrama kao podvrsta.

Ekspresionizam

 Ekspresionizam se kao književni pravac javio u Njemačkoj početkom 20. vijeka. Brzo je prihvaćen u slikarstvu i muzici, a kasnije i u filmskoj umjetnosti.

 Kod velikih ekspreonista dominiraju teme kao što su smrt, rat, bolest, rudnici, fabrike, revolucija. Borili su se za uspostavljanje novih, humanih društvenih i etičkih vrijednosti.

 Ekspresionisti su bili najuspješniji u poeziji. Roman im svojom složenom strukturom nije odgovarao, ali njegovali su kraće epske forme, novelu i pripovijetku.

Slobodni stih

 Slobodan stih (ili nevezan stih) dtoji nasuprot tzv. metričkom ili vezanom stihu. U pjesmi metričkog ili vezanog stiha svi stihovi jedne pjesme grade se po jedinstvenoj shemi: isti broj slogova, isti odnos naglašenih i nenaglašenih stihova, iste ili slične vrste metričkih stopa, u svim stihovima cezura je na istom mjestu i sl.

 Slobodni stih ne isključuje ritmičnost jezika, inače ne bi bio stih. Razlika je u tome što se shema jednog stiha ne ponavlja u svim stihovima, nego svaki stih ima vlastiti, nekad u toj pjesmi čak neponovljivi ritam.

 Jedinstvo ritma u poeziji slobodnog stiha se postiže na bezbroj novih načina: mogućnosti su nemjerljive.